همین دنیاست کانجامش قیامت پرده در گردد

دمد پشت ورق از صفحه هنگامی که برگردد

مژه بربند و فارغ شو ز مکروهات این محفل

تغافل عالمی دارد که عیب آنجا هنر گردد

ز اقبال ادب کن بی خلل بنیاد عزت را

به دریا قطره چون خشکی به خود بندد، گهرگردد

مهیای خجالت باش اگر عزم سخن داری

قلم هرگاه گردد مایل تحریر، ترگردد

مپندار از درشتیهای طبع آسان برون آیی

به صد توفان رسدکهسار تا سنگی شررگردد

به آسانی حبابت پا برآورده ست از دامن ..

به خود بال اندکی دیگرکه مغز از سر به درگردد

کمال خواجگی در رهن صوف و اطلس است اینجا

اگر این است عزت آدمی آن به که خرگردد

در این محفل که چون آیینه عام افتاد بی دردی

تو هم واکرده ای چشمی که ممکن نیست ترگردد

غم دیگر ندارد شمع غیر از داغ صحبتها

شبی در شب نهان دارم مباد این شب سحر گردد

چه امکان است گردون از شکست ما شود غافل

مگر دوری رسدکاین آسیا جای دگرگردد

چو شمعم آن قدر ممنون پابرجایی همت

که رنگ از چهرهٔ من گر پرد برگرد سر گردد

ز بس پروانهٔ فرصت کمینی های پروازم

نفس گر دامن افشاند چو صبحم بال و پرگردد

هوای عالم دیدار و خودداری چه حرف است این

چو عکس آیینه اینجا تا قیامت دربه در گردد

ندارد قاصدت تا حشر جز رو بر قفا رفتن

پیامت با که گوید آن که از پیش تو برگردد

سواد آن تبسم نیست کشف هیچکس بیدل

مگر این خط مبهم را لبش پر و زبرگردد